Inleiding
Mijn naam is Esmée, ik ben paraveterinair op locatie Oudewater en Montfoort. U kunt mij voornamelijk vinden in de spreekkamer, waarbij ik uw dier help tijdens mijn eigen paraveterinaire spreekuur en tijdens het spreekuur van de dierenarts. Daarnaast ben ik met enige regelmaat aan de balie te vinden.
Ik zal u in mijn column meenemen in de keuze tot euthanasie en daarnaast zal ik u uit eigen ervaring vertellen hoe een euthanasie in zijn werk gaat. Mijn column bestaat uit 3 delen. Wij geven steeds een update wanneer het volgende deel erop komt te staan.
Zoals u hierboven heeft gelezen, ben ik paraveterinair in onze kliniek. Ik zal mijn verhaal dus vertellen uit oogpunt van eigenaar en uit het oogpunt van paraveterinair in de kliniek. Terwijl ik dit schrijf besef ik mij hoe kwetsbaar deze column zal zijn, maar tegelijkertijd iets moois, waar hopelijk veel eigenaren steun uit kunnen halen.
Mijn eigen hondje Semmie, een lieve kruising van bijna 12 jaar, staat in dit verhaal centraal. Deze column is dus ook een ode aan haar.
Het besluit
Semmie kijkt mij wat verloren aan, ze ligt op haar vaste plek in haar mandje, haar staartje kwispelt zacht. Haar oogjes hebben sinds een jaar een lichtelijke grijze waas ontwikkeld ten gevolgen van staar. Gelukkig ziet ze nog wel wat, maar je merkt dat ze vooral veel gefocust is op haar gehoor en reuk.
De deurbel gaat en ze probeert op te staan. Met een gooi krijgt ze zichzelf overeind waarna ze al hinkend, maar enthousiast, naar de deur toe loopt.
Sinds ik niet meer thuis woon hebben mijn ouders de volledige zorg van Semmie op zich genomen. Gelukkig zie ik haar nog regelmatig. Een bijkomend voordeel is dat juist doordat ik haar niet iedere dag zie, ik goed kan opmerken hoe het met haar gaat.
3,5 jaar geleden is er artrose bij haar geconstateerd, waarbij een verkeerde stand van haar ellebogen niet meewerkt. Bij artrose gaat het kraakbeen in het gewricht aan kwaliteit achteruit. Het wordt dunner, zachter en brokkelig. Hierdoor ontstaan er ook veranderingen in het bot en is er dus sprake van gewrichtsslijtage. Het gaat gepaard met ontsteking en pijn. En hoewel we het kunnen ondersteunen, is het helaas niet te genezen. Van alle kanten heeft zij ondersteuning gekregen. Een goede monitoring in haar gewicht, voeding, een bewegingsregime, supplementen én pijnstilling wat tegelijkertijd de ontsteking remt.
Sinds een aantal maanden lijken alleen al deze maatregelen niet meer afdoende. Stukje bij beetje zagen wij kleine veranderingen. Minder plezier met meegaan in de mand tijdens het fietsen, steeds minder ver kunnen wandelen en met vlagen niet meer op haar voorpootje willen staan.
Blij met ons en de lieve mensen om haar heen zal Semmie altijd blijven, ook wanneer het moment daar zal zijn zal zij nog kwispelen naar de dierenarts en haar baasjes. Maar heeft zij nog een ''hond waardig'' bestaan? Een hondje wat niet meer goed kan wandelen om haar eigen behoeften te doen en het liefst bijna de hele dag in haar mandje ligt om zo min mogelijk haar pootje(s) te hoeven belasten (ondanks de maximale pijnstilling die zij standaard krijgt) is niet een waardig bestaan.
Na veel tranen en het doorlezen van het boekje ''Zijn we niet te vroeg?'', zijn mijn ouders en ik samen tot het besluit gekomen dat het tijd is om een afspraak te maken haar in te laten slapen.
Aangezien ikzelf in een dierenkliniek werk, is het voor mij ''makkelijker'' te relativeren en uit te leggen waarom juist nu het moment is om hiervoor te kiezen, zodat verder lijden voorkomen kan worden. Dit neemt niet weg dat ik op emotioneel vlak nog steeds veel verdriet heb bij onze keuze. Net als ik, maken honderden eigenaren dit ook mee met hun trouwe viervoeter. Niemand wil dat hun huisdier onnodig lijdt. Gelukkig kunnen de dierenartsen en paraveterinairen in de kliniek helpen bij deze moeilijke beslissingen. In mijn geval heb ik ook met mijn collega's dierenarts Lisa en dierenarts Lucie meermaals overlegd. Zij kwamen na overleg en onderzoek tot dezelfde conclusie. Het is beter zo voor onze lieve Semmie...
Binnenkort volgt deel 2 van dit 3-delige column. In deel 2 vertel ik u uit persoonlijk oogpunt hoe een euthanasie in zijn werk gaat.